මිනීමැරීමට ප්‍රචණ්ඩත්වයට අප විරුද්ධ වෙමු. අප සමාජයේ වැඩි දෙනාද එසේ මය.
නමුත් ප්‍රශ්නය නැගෙන්නේ එසේ විරුද්ධ වීම හිත් තුල පමණක් පවත්වා ගැනීම ප්‍රමාණවත්ද. නැත සමාජය තුල නිධන් ගත රෝගයක් බවට පත්ව ඇති මේ මෙලේච්ච ප්‍රචන්ඩත්වයට සමාජයක් ලෙස එරෙහිවිය යුතුය.ප්‍රචණ්ඩත්වය අප සමාජයෙන් තුරන් කිරීමට නම් සමාජයක් වශයෙන් අපි එක්ව ප්‍රචණ්ඩත්වයට විරුද්ධව නැගී සිටිය යුතු බව මගේ වැටහීමයි.
අප දියුණු සමාජයක නූතන සමාජයක සභ්‍යත්වයට ගමන්කළ සමාජයක ජීවත් වන බව අප පිළිගනිමු. නමුත් කණගාටුවට මෙන් අපි තාම මනුෂ්‍යත්වයට, දියුණු මිනිස් බවට වඩා ළං ව සිටින්නේ වානර යුගයට බව බොහෝ විට අපම ඔප්පු කරමින් සිටිමු. ගහපිය, මරපිය යන වචන අපි බාවිතා කරන්නේ කමු, බොමු කියන්නාක් වැනි සරල බවකිනි. එසේම ඒ ආකාරයේ ක්‍රියවන්ද අප සමාජයට සරල දේබවට පත්ව ඇත. නිදහසින් පසු අපරටෙහි තරුණ තරුණියන් ලක්ශ ගනනින් මරා දමා ඇත. සමහර අවදීන් වලදී අප තරඟයට මෙන් මිනිසුන් මැරූ රටකි.
නිදහසින් පසු ලංකාවේ සමාජයට ප්‍රචණ්ඩත්වය දේශපාලනයත් සමඟ ම ආදේශ වී ඇත. දේශපාලන බලය සුදු අධිරාජ්‍යවාදීන්ගෙන් තම අතට ලැබුණු ලංකාවේ ප්‍රභූ පැලැන්තිය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මූලික කාරණා සමග එකඟ වූවා වුවත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සමාජගත වීම සමග එකඟවීමක් නැති බව ඔවුන් රට මෙම තත්වයට ගෙන ඒමේ ක්‍රියාදාමය තුළින් පැහැදිලි කරයි.
නිදහසින් පසු පල වෙනි පාර්ලිමේන්තුවෙන් සම්මත කරගන්නා ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී පනතක් තුළින් අප පළමුවෙන්ම කරනු ලබන්නේ රටෙහි ප්‍රධාන ආදායම් මාර්ගයක් ව පැවැත්වුණු වැවිලි කර්මාන්තයේ ශ්‍රමික ඉන්දීය සම්භවයක් ඇති දෙමළ ජනයාගේ පුරවැසිභාවය අහිමි කිරීමයි.
1956 ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී සිංහල පමණක් පනත සම්මත කිරීම තුළින් තවත් වතාවක් රටෙහි ප්‍රභූ පන්තිය පැහැදිලි කරන්නේ ඔවුන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී භාවිතාව ට එකඟ නැති බවයි.
ඔවුන්ගේ ඒ ක්‍රියාවන් නිසා ඇතිවන කැරලි උද්ඝෝෂණවලදී මිනිසුන් මරා දැමීම සහ සිරගත කිරීම අපේ දේශපාලනයේ භාවිතාවයි.
ඉන් පසුව දිගින් දිගටම රටෙහි කුඩා ජන කණ්ඩායම් වල අයිතීන් පාගා දැමීම මෙන්ම බුද්ධාගමට පමණක් ප්‍රධාන තැනක් දෙමින් කරන ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී දේශපාලනය අද දක්වාම ගමන් කරයි. අප රට බහු සංස්කෘතික බහු ආගමික රටක් බව ඔවුන් අමතක කරයි.
1971 එකේදි රටෙහි දකුණේ සිංහල තරුණයන් තරුණියන් කැරලි ගැසීමක් ඇතිවේ. මේ නිදහසින් පසුව වසර විසි තුනක් ගත වන විටයි. මර්දනයේ හස්තය දියත් වන්නේ අමු අමුවේ මිනී මරමින් ස්ත්‍රී දුෂණ සහ ගෙවල් ගිනි දැමීම් තුළින් නිර්දය යටපත් කිරීම සමාජය මත මුදා හරිමිනි.
ඉන්පසු උතුරුකරයේ ජනයා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන අයිතීන් ඉල්ලා කළ සාමකාමී උද්ඝෝෂණ වලට සත්‍යග්‍රහ වලට ප්‍රචණ්ඩ මර්දනයේ හස්තය දියත් කිරීම තුළින් එම ජන කණ්ඩායම් වල තරුණ පිරිස් කැරලි ගසන මට්ටමකට තල්ලු කර දමයි. එම මර්දනය ලක්ෂ ගණනක් ජන ජීවිත බිලි ගන්නා අතර රටෙහි සියලුම සම්පත් ජාවාරම්කරුවන් අතට ගැනීමට අවශ්‍ය ඉඩ රටෙහි දේශපාලනය තුලින් ඇතිවෙයි. දේශප්‍රේමය, ජාති ප්‍රේමය, ආගම් ප්‍රේමය ඔවුන්ගේ ජාවාරම් තර කර ගැනීමට ඉදිරියට දමන මෙවලම්ය.
88-90 අනුව ඊළඟ දකුණේ තරුණ නැගිටීම් වඩා ප්‍රචණ්ඩත්වය කින් මතු වන අතර එදා සමාජය මත දියත් වූ ප්‍රචණ්ඩත්වය අදටත් සමාජ මනස තුළ කම්පනයක් ඇති කර ඇත. දහස් ගණනින් තරුණ තරුණියන් අතුරුදහන් කිරීම ඒයුගයේ විශේෂත්වයයි. ප්‍රචණ්ඩත්වය දියත් කල කළමනාකරුවන් කිසි අපහසුවකින් තොරව අදටත් රටේ දේශපාලනයේ ඉහළම තනතුරු දරති.
අද රනිල් වික්‍රමසිංහ කරගෙන යන දේශපාලනය තුළ පෙන්නුම් කරන්නේ නිදහසින් පසු ඉතිහාසයේ ලංකා දේශපාලන බලය හෙබවූ අය කළ වැරදි වලින් පාඩම් ඉගෙන නොගෙන එම ඉතිහාසයම නැවත වතාවක් එසේ නිර්මාණය කිරීමට සැරසෙන බවයි.
ව්‍යවස්ථා වෙට්ටුවකින් කුමන්ත්‍රණකාරී ලෙස බලයට එන වික්‍රමසිංහ ක්‍රියාත්මකවීම ඇරඹෙන්නේම තමාට නොලැබුණු ජනවරමක් තමාට ලැබුණා යයි ඉහටත් උඩින් පිළිගත් මහන්තත්ත්වයකින් හිස උදුම්මාගෙන බව ඔහු විටින් විට කරන ප්‍රකාශ තුළින් ගම්‍ය වේ.
“වැඩ වර්ජන බැහැ, පෙලපාලි බෑ, උද්ඝෝෂණ බෑ. මේ රට අරාජික කරන්න මම ඉඩ දෙන්නේ නෑ” වැනි රනිල්ගේ උද්දච්ච කතාවලින් ඔහු පෙන්වන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව අබ මල් රේණුවක තැකීමක් ඔහු තුළ නැති බවයි. ආඥාදායකයකු ගේ එසේ නැතිනම් ඒකාධිපතියකු ගේ අධිපතිවාදී වාග් මාලාවක් ඔහු තුළින් මතු වේ.
ඔහුගේ කසකරුවන් ලියන කාරණා දෙස බලන විට එය තවත් හොඳින් වටහා ගත හැක. ඔවුන් එක දිගටම ලියන්නේ අපට කොමිෂන් වලින් වැඩක් නැත. ස්වාධීන කොමිෂන් වලින් සිදුවන්නේ ජනාධිපතිවරයාට කිරීමට කියන වැඩ වලට බාධා ඇතිවීමයි. මැතිවරණ කොමිසම හෝ වෙනත් කොමිෂන් පිළිබඳව රනිල් වික්‍රමසිංහ ගේ මතය ඊටත් එහා ගෙන යමින් මෙම කසකරු ලියන්න් ක්‍රියාත්මක වන්නේ “හොරාට පෙර කෙහෙල්කැන වැට පනින” ආකාරයකිනි.
ඉතාලියානු ජාතික පැසිස්ට් දර්ශනවාදියකු වූ (Julius Evola) ජූලියස් එවෝලා ඔහුගේ ප්‍රසිද්ධ “කොටියා පිට පැදීම- නැත්නම් කොටියා පිට යාම” (Cavalcare la Tigre) යන පොතෙන් ඔහු ඉදිරිපත් කරන්නේ පැසිස්ට් වාදීන් කලයුත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මතින් බලය ලබා ගෙන එය තෙහෙට්ටුවට පත් කිරීමේ දේසපාලන ක්‍රියාදාමයක යෙදීම තුල අවසානයේ දී පැසිස්ට් ඒකාධිපති බලයක් සඳහා සමාජය සකස් වන බවයි.
අද ලංකාව තුළ ලියන කසකරුවන් ඉදිරිපත් කරන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තුල ඇති දුර්වලකම් අපහසුතාවයන් දක්වමින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ශක්තිමත් කිරීම සඳහා නොව ඔවුන්ගේ උවමනාව පවතින්නේ බලවත් ඒකාධිපතියකු ගේ පාලනයක් රටට අවශ්‍යයි යන්න ව්‍යන්ගෙන් ගම්‍ය කිරීමටයි.
ඔවුන් හඬගා ඉදිරිපත් කරන ඊළඟ මතය වන්නේ මේ ආර්ථික අර්බුදයෙන් හිර වී තිබෙන රටට මේ මොහොතේ ඡන්දයක් අවශ්‍ය නැති බවයි. පලමුව ආර්ථික ප්‍රස්න විසඳා දෙවනුව ඡන්ද ගැන බලමු කියයි. ඡන්දය තුළින් ගම්‍ය වන්නේ ජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතියක් තහවුරු වීමයි. ඡන්දය වැළැක්වීමෙන් සිදුවන්නේ ජනතාවගේ අයිතිය උල්ලංගනය කිරීමේ වැරදි ආදර්ශයකි.
මෙම ආර්ථික අර්බුදය අද මතු වී පවතින්නේ දිගු කලක් තිස්සේ රටේ පැවති වැරදි දේශපාලනයක ප්‍රතිඵල ලෙසනි. ආර්ථික අර්බුදය මතුවන්නේ දේශපාලන සහ සංස්කෘතික අර්බුදය සමග අත්වැල් බැඳගෙනය. එහි මූලික වරද ඇත්තේ වැරදි දේසපාලන යේයි. එසේනම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් නැති කිරීම තුළ, ඡන්දය පැවැත්වීම වැලැක්වීම තුළ ආර්ථික වශයෙන් මෙය ගොඩනැගිය නොහැකි ය. එයින් සිදුවිය හැක්කේ අරිභුදය තවත් උඝ්‍ර වීමය. එනිසා මුලින්ම සිදුවිය යුත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් තහවුරු කරන මිනිස් අයිතීන් තහවුරු කරන ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යයට ගරු කරන දේශපාලනයක් රට තුළ ඇති වීමයි.
මා මෙහි මුලින් සඳහන් කළ පරිදි නිදහසින් පසු ලංකාව පාලනය කළ ප්‍රභූන් මෙතෙක් කළ දේවල් වල ප්‍රතිඵල නිසා බංකොලොත් වූ රටක් ලෙස අප සිටින්නෙමු. එයට අඩු වැඩි වශයෙන් ඉතිහාසය පුරා බලය හෙබවූ දේශපාලන නායකයින් වගකිව යුතුය. අද ජනාධිපති වී සිටින රනිල් වික්‍රමසිංහ මෙම වැරදිකරුවන් අතර සිටින ප්‍රධාන පුද්ගලයෙකි. එසේ නම් ඔහුගෙන් විසඳුම් බලාපොරොත්තු වෙනවා යනු “නොකෙරෙන වෙදකමට කෝඳුරු තෙල් හත් පට්ටයක් සහ තවත් ටිකක්” සෙවීම වැනිය.
නමුත් ඔහුගේ දේශපාලනය ඡන්ද මඟ ඇරීම වැනි දේවල් තුළින් ඔහු උත්සාහ කරන්නේ නැවතත් ලේ වැගිරෙන ලංකාවක් ඇති කිරීම දෙසට බව මගේ වැටහීමයි. නිදහසින් පසු ලංකාවේ පරම්පරා තුනක් ඝාතනයට සහ වධබන්ධන වලට නතු වී ඇත. නතු කර ඇත. දැන් අද මෙම බල තණ්හාවෙන් පෙළෙන අදිපතිවාදී වියරුව කින් මනස උදුම්මාගෙන ඇති වික්‍රමසිංහ සහ කල්ලිය උත්සාහ කරන්නේ හතරවන පරම්පරාවකුත් විනාස කිරීමට දැයි මටනම් සැකයක් ඇත.
මෙම ඒකාධිපති වියරුවට ඇති එකම බෙහෙත වන්නේ සියලුම දේසපාලන සහ සිවිල් සමාජ එකතුවකින් මෙම විනාසකාරී බල හවුල වෙනස් කිරීමයි. එක්ව ගැලවෙමුද වෙන්ව වැනසෙමුද යන්න තවතවත් අපට තහවුරු වෙමින් පවතී.
(රංජිත් හේනායකආරච්චි)
