දෙවෙනි ලුතිනන් වාස් ගුණවර්ධන 1983 ජූලි 22 දින ගුරුනගර් කදවුරෙන් පිටත් වෙන්නේ රාත්‍රී ජංගම මුර සංචාරයකට.
එයා එක්ක සොල්දාදුවෝ 13 දෙනෙකුත් එකතු වෙනවා. ජීප් රථයක හා ට්‍රක් රථයක මේ පිරිස තිරුනල්වේලි හරහා පලාලි කඳවුරට යන ගමන මග දී නතර වෙනවා. LTTE ගරිල්ලන් විසින් තිරුනල්වේලිවල දී කරන රැක සිට පහර දීමකින් දෙවෙනි ලුතිනන් වාස් ඇතුඵ සෙබලුන් 13 දෙනෙක් මිය යනවා. එක් සෙබලෙක් ජීවිතය ගලවා ගන්නවා.
මීට පෙර මෙතරම් හමුදා භට පිරිසක් උතුරේ මියගොස් නෑ. හුදෙකලා පහරදීම් නිසා එකිනෙකා, දෙදෙනා මරා දමා තිබෙන මුත් එය දකුණේ ජනතාව තුළ මේ තරම් කම්පනයක් ඇති කරන්නේ නෑ. මේ මල සිරුරු ඒවායේ ඥාතීන් වෙත බාර නොදී බොරැල්ල කනත්තේ දී භූමදානය කිරීමට ගන්නා තීරණයත් සමග ජාතිවාදී ගැටුම් ඇවිලෙනවා.
බොරැල්ලේ කනත්ත තුළ ඇතිවෙන ජනතාව ඒකරාශී වීමේ පුපුරා යාම දකුණ පුරා ගින්නක් සේ පැතිරෙනවා. එය දෙමළ ජනයා සංහාරයක සිට සමූහ කොල්ලකෑමක් දක්වා වර්ධනය වෙන කොට ආරක්ෂක අංශ අහක බලාගෙන ඉන්නවා.
83′ දකුණේ සිට උතුරට සිය ඇදිවත සමග පිටුවහල් කෙරෙනා දෙමළ ජනතාව හරහා LTTE ය හා අනිකුත් සංවිධාන පිම්මක් පනිනවා. ඉන්දියාව ප්‍රසිද්ධියේ මේ සංවිධානගත වීමට මිලටරි සහය දෙනවා. ජාත්‍යන්තරය තුළ ලංකාව හුදෙකලා වෙන කොට 30 අවුරුදු සිවිල් යුද්ධයක දොරටු අපිට විවෘත වෙනවා. ඒක ආපසු හැරවිය නොහැකි අවසානවන්ත සිද්ධියක්.
87 ‘ දී ඉන්දියානු මැදිහත් වීමෙන් 13 වෙනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ලංකාවට එනකොට ඒකට LTTE ය විරුද්ධ වෙනවා. තිලීපන්ගේ, සුප්‍රසිද්ධ නල්ලූර් උපවාසයෙන් පස්සේ LTTE ය නැවතත් කැලෑ වදිනවා. ඉන්දියානු විරෝධය ඉදිරියේ තබාගෙන ජ.වි.පෙ. සිය දෙවෙනි සන්නද්ධ නැගිටීම දකුණෙන් ආරම්භ කරනවා. ලංකාව දෙපැත්තෙන් ම ගිනි ඇවිලළන විලක්කුවක් වෙනවා.
ඉන්දියානු මැදිහත් වීම රාජ්‍ය බලහත්කාරයක් බව පැහැදිලියි. හැබැයි ඒකට අවශ්‍ය පසුබිම හැදෙන්නේ අපේ දේශපාලනික බලය සිංහල අධිපතිවාදී කතිකාව ඇතුළේ තොරොම්බල් වෙන නිසා.
87 වෙනකම් ජාතික ගැටලුව කෙරෙහි වන දේශපාලන විසදුමක් කෙරෙහි සිංහල පාලකයන්ගේ තේරීම වන්නේ රැවටීම පමණයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වටපිටාවක විසදගන්න අවශ්‍ය වෙන ගැටලුවක් සන්නද්ධ ව්‍යාපාර අතට පත්වෙන්නේ, ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දෙමළ ප්‍රභූ- දේශපාලනයත් අවසාන කරමින්. 87′ 13 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට දැන් අවුරුදු 36ක් පිරෙනවා. ඊට එරෙහි ව සටන් වැදුණු LTTE එක වෙල්ලමුල්ලිවයික්කාල්හි දී අවසන් වෙනකොට දකුණේ විරෝධය සංවිධානය කරපු ජ.වි.පෙ. පලාත් සභාවල ඉන්නවා.
ඉතාමත් සංකීර්ණ දේශපාලන ගැටලුවක සමතලා බිමකට අපි දැන් සේන්දු වී තිබෙනවා. එක් පැත්තකින් LTTE ය අවසන් වීමත් සමග දෙමළ ජනතාවගේ අරගලය තුළ තිබූ ගම්‍යතාවය අහෝසි වී තිබෙනවා. තව දුරටත් රාජ්‍යය ත්‍රස්ත්‍ර කර කේවල් කිරීමේ හැකියාවක් ඊට නැහැ. වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නිමේශයන් බිහිවිය යුත්තේ මෙවැනි වටපිටාවකයි.
මෙය තවදුරටත් 80′ දශකය නොවෙයි. බලය බෙදීම පිළිබඳව හා දෙමළ ජනතාවගේ ගැටලු කෙරෙහි වන දේශපාලනික ව්‍යාපෘතියක අවශ්‍යතාවය මතුවිය යුත්තේ මෙවැනි තත්ත්වයක දී වීම 83′ කළු ජූලිය වෙත අපිට ලබාදිය හැකි ඉහළ ම සමාව ඇයදීම හා ශිෂ්ට සම්පන්න මැදිහත් වීමයි.
නමුත් අවාසනාවකට මෙන් බලය බෙදීම පිළිබඳ ව වන 13 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය (පලාත් සභා) පිළිබඳ ව ලංකාවේ රාජ්‍ය සහ ඉන්දියානු එකගතාවය නැවත මෙරට වාමාංශික දේශපාලනය තුළ ප්‍රශ්න කෙරෙමින් තිබෙනවා.
ජ.වි.පෙ. මෙන් ම පෙරටුගාමීන් ද මේ බලය බෙදීමට එකග නෑ. ඔවුන් බලාපොරොත්තු වෙන සමාජවාදී යුතෝපියාව තුළ පමණක් මේ ගැටලුවට විසදුමක් ඇතැයි සැලකීම තුලළ ම ඊට ඇති විරෝධය දකුණ ඇවිලිය හැකියි. එය බලය පිළිබඳ ව ජාතිවාදී ස්ථාවරයන්ගෙන් වෙනස් වෙන්නේ නෑ.
අපේ ම රටේ සහෝදර ජනතාවක් වෙත බලය බෙදා හැරීමෙන් අපිට අහිමි වන්නේ කුමක්දැයි ? යන ගැටලුවට වාමාංශිකයන්ට ඉතිරි ව ඇත්තේ පැවැත්ම පිළිබඳ ව ඇති පිළිතුරක්. එය න්‍යායික දුප්පත්කමේ පිළිබිඹුවක් මිස වෙනත් යමක් නෙමෙයි.
80′ දශකයේ සිට දෙමළ ජනතාවගේ අරගලය වෙනුවෙන් පැමිණි විරෝධයේ මුඛ්‍ය ප්‍රකාශකයා ජ.වි.පෙ. වීම එහි ඇති සංඝටකයක්. LTTE වෙත පැහැදිලි ව උතුර හා දකුණ වෙන් කිරීම පිළිබඳ ව වන ද්‍රැවීකරණය පහසු වෙන්නේ එතනින්,
දකුණේ සිංහල පාලකයන්ගෙන් තමන්ගේ ගැටලු කෙරෙහි වන විසදුමක් පිළිබඳ ව දෙමළ ජනයා අතර අවිශ්වාසය හා සැකය තහවුරු කිරීම සදහා මේ වාම-ජාතිකවාදී මතය ලොකු සේවයක් කරනවා. අදටත් එහි වෙනසක් නෑ.
83′ කළු ජූලියේ සැමරීමට පා-ගමන් සංවිධානය කිරීමෙන් ඊට විසදුම් නෑ. තමන්ට සිය ලේ තැවරුණු දෑත් සෝදා ගැනීමට 83′ කියන්නේ පිටුබලයක් නොවෙයි.
දෙමළ ජනයා වෙත බලය බෙදීමේ දේශපාලන ක්‍රියාවලියකට මාරාන්තික ලෙස එරෙහි වෙන ගමන් 83 කළු ජූලිය සිහිකිරීම මේ දෙබිඩ්ඩන්ගේ දේශපාලන නිරුවත හෙලිවෙනවා. 80 දශකයේ මෙන් ඉන්දියානු විරෝධයත් සමග කරලියට එන දෙමළ ජනයාගේ දේශපාලනික අභිලාශයන්ට විරුද්ධ මතවාදය දකුණ තුළ පැළ කරන ගමන් දෙමළ ජන සංහාරයක් සිහි කිරීම අපිට නම් අප්‍රසන්න යි.
